DUTCH BLOG

November '23

Lieve vrienden,

 

Buiten is het nat, kil, grijs en grauw.  In mij is het licht aan. En op heel veel plekken is kommer en kwel, staan mensen elkaar naar het leven. Valt er niet te leven

 

Hier bij mij thuis rust ik dankbaar in “a pocket of flourishing”, in een toevlucht, veilige kamer. Met grond onder mijn voeten en dak boven mijn hoofd. Nog even

 

Mijn leven is ongewis. Maar geen drama. Ik prijs me gelukkig, innerlijk rijk.

 

Zie hier

Mijn levenskunst, ziele vonkjes, experimentjes in zien, even, anders, nieuw en blij. Knipsels, schepsels, flarden. Composities.

 

Twee aan twee. Speel ik met de primaire kleuren van Mondriaan mee. Ik til op, draai om, zoek heelheid in de wir war en barre wereld koude.

 

 

 

Soms is er beweging,

 

Uitademen, terug deinzen,  botsen, stuiteren, uitwaaieren of juist verzamelen en vasthouden.

 

Met een uitnodiging om
door te gaan. gaan.

 

 

 

 

 

Soms zijn er blokkerige
tralies en veel behoefte aan helderheid, dat lichte blauw
te verlossen

 

Wie of wat trekt een lange neus, weert af, schiet af of snijdt door?

 

Vragen blijven hangen, lagen stapelen over lagen, is het
tijd voor dichtslibben of openbreken?

 

 

Soms lijkt er geen verband, valt alles uit de rand

 

in duigen

 

En  komt er ademruimte, licht en diepte

 

 

Soms is een buiging en vergeving genoeg. Kwetsbaar wonden verzorgen.

 

Kan er weer een brug gebouwd worden en een zetel neergezet.

 

Ik bid, dat de profeet Eliyah komen mag, de verlossing nu aan het gebeuren is.

 

 

En dan raap ik mijn gescheurde stukken- zelf, die aparte stukken,  weer bij elkaar in het licht van een geheel, mijn lichamelijk voertuig, Een vrouwelijk lijf. Een.

 

Mijn hart verscheurend zoeken naar balans en vrede wordt beloond.

 

Ik straal. Het is goed zo. Er zij licht.

 

 

 

Mogen we samen lichtpuntjes, vonken verlossen en vrede maken. Heel-maken.

 

Er is een nieuwe bundel over en vanuit Thig Nhat Han’s vredes werk verschenen “tears become rain”

 

Mijn emoties, angsten, pijn en hart zeer kunnen lichtpuntjes worden om te verlossen en opnieuw te bundelen. Ten goede kerend.

 

Hartelijke groet, Carola

Het is 20 november 2021, de volle maan (in Stier) en Venus leven sterk in mij door. Ik hoor engelengezang.

 

Motet voor 8 stemmen  Felix Mendssohn Bartoldy

“Denn er hat seinen Engeln befohlen über dir,

Dass sie dich behüten auf allen deinen Wegen.

Dass sie dich auf Handen tragen und du deinen Fuss
nicht an einem Stein stossest.”

 

Dit zijn woorden uit psalm 91  het wonen in de beschutting
van de aller hoogste.

 

Ik verwonder me: hebben engelen handen (onder hun vleugels) ?

 

Ik voel me

op handen gedragen

omarmd, geliefd en gevoed

in de levensboom open en diep geworteld

vervuld van langleven

gezegend

 

mijn hoofd kan buigen

hangen, rusten en stralen

als een bloedmaan:

aarde maan zon in EEN lijn

in overgave

 

mijn handen aaien en strelen

de adem in de adem

beweegt met verf en kleur

in banen en vormen  en cirkels

slingerend  een 8 hier een 8 daar

op en neer

eeuwig doorstromend

niet kappot te krijgen

 

Ik Ben

fier recht op in licht en liefde aan het rijpen

wijs aan het worden

draag vruchten

vol zaad.

 

Ik sta

als de dadelboom van Deborah

en El Shaddai, de oermoeder met de vele borsten,

woont in mij

 

Deze granaatappelboom, ets ha rimon,
zingt “Lebibi met m’ahavah”: my heart is dying of love.
Ik sterf van liefde.

Ishq Allah mahbut Allah/Lillah,

God is Love, Lover and Beloved.

 

Marlene Dietrich zong

Ich bin von Kopf bis Fuß

Auf Liebe eingestellt,

Denn das ist meine Welt.

Und sonst gar nichts.

Das ist, was soll ich machen,

Meine Natur,

Ich kann halt lieben nur

Und sonst gar nichts.

 

Zo is het.

Op handen gedragen

In deze herfst/winter

vol Corona en contractie,

vol geweld en gebrek aan wederzijds respect.

 

Rust ik, rust ik uit

mijn hoofd rust

mijn hart rust

ik adem in wijd omhoog

en reik uit, rust

ik adem diep onder in mijn buik

en verzamel

levensenergie tot op het bot

liefde bouwt een woning

binnenin

 

Vast en zeker.

Liefde is het fundament

Onvoorwaardelijk.

Het schilderij maakte ik bij de workshop Beeldend bezinnen met muziek en teksten, door Grady van den Bosch

Bevrijding anno 5 Mei 2019

 

We leven in een complexe wereld. Het is 6 mei en ik neem kennis van deze voordracht van Rosanne Hertzberger.

 

Zie link:

https://www.nrc.nl/nieuws/2019/05/05/ik-ben-een-optimistische-jood-a3959187?fbclid=IwAR3LMb7jO5gLauS2y2jlaQ-ftMNJimMlycf2wi45IfIq_Fc5JzQL5f9RAQc

 

Ze zegt waar ik sta. Wat ik doe: stop.

Ik ben bevrijd. De oorlog is over. Ik leef. Vrij?

 

Ik leef met resten. Soms een zware last, soms subtiel diep van binnen “besmet” en “getekend”.  Die oorlogse geschiedenis van mijn ouders en hun ouders en voorouders is erfelijk. Ben ik erfelijk belast?

Is dat onoverkomelijk een last?

Ik werk hard om innerlijk uit te zoeken wat ik “vasthoud”, herhaal, voortzet en oefen in  “stoppen”, “afleggen”, het patroon doorbreken. Diepe patronen. Heel oude programmeringen.

Een zo’n oud programma (vanuit uitgestoten/afgewezen/weggestuurd of juist afhankelijk zijn van “goede machten” buiten mij, het spel mee moeten spelen) is me behoorlijk bewust. Ik heb geleerd “macht weg te geven”  Ik ben overgevoelig voor “macht misbruik”, hoe dan ook. Daders, slachtoffers, redders. De vicieuze drama driehoek.

 

Ik weiger me te laten manipuleren.

Ik weiger ook om nog of weer “van buiten naar binnen” te leven en vanuit “de omstandigheden” me te laten leven. Nee. Stop. Ik houd van het leven.

 

Mijn werk is innerlijk. Levensvreugde vrij zetten.  Haar pleidooi is vooral een pleidooi voor genuanceerder om gaan met de huidige feitelijke werkelijkheid (anti semitisme, terreur daden) en het gebruik van de term, het etiket  “Holocaust”, waarin de angst voor vernietiging, het eeuwig verstrikt zijn in het drama opgesloten ligt, te bevrijden. Niet te gebruiken.

 

Er is bij mij als tweede generatie wel innerlijk werk voor nodig om innerlijk bevrijd te zijn!

Een proces van bewust worden is nodig en het weigeren de lasten, angsten, herhalingen en overlevingsmechanismen vast te zetten. Want ze zitten vast. Zijn in woorden gegrift. Een zeer genuanceerd ontrafelen en onderzoeken van woorden, van krachten en mechanismen is nodig. En het is nodig om die onverwoestbare levenskracht om te leven en te kiezen voor leven, zuiver te houden en te eren.

 

Het wordt tijd zegt ze.

 

Zij is een derde generatie kind en haar kinderen zijn vierde generatie. Ik ben tweede generatie, heb een “grootmoeder” status nu.

Ik steun haar geweldige harte kreet: stop !!! met de holocaust industrie….en “macht” geven aan gekken en dwazen.

Ze vertelt een stukje verhaal van haar grootmoeder in haar voordracht. Ik zie haar grootvader in mijn herinnering.

 

Haar grootvader was ooit arts in Westerbork als microbioloog, en na zijn pensioen werd hij een verhalen verteller. Hij zette zijn levensverhaal om in levenskracht en vertelkunst. Ik trof hem reizend in de eerste klas in de trein. Hij op weg naar Assen en Westerbork, ter ere van de viering van de bevrijding van Westerbork, 12 april. Ik op weg naar Groningen, voor werk bij de Provincie. “Vrouwelijk bewustzijn ontwikkelen”, anders “denken en kijken”, met de zintuigen werken. We hadden een bijzonder contact daar in die trein.  Beiden dankbaar, in verwondering over een onverwoestbare “levenskracht”.

 

Hij vertelde over barre voettochten, tussen kampen in en na de bevrijding uit de kampen, terug naar “huis”. Gewond, ziek, bijna kapot. Maar nee: "niet kapot te krijgen”. Ik hoor mijn moeder praten, en ik vertelde hem over hoe mijn moeder mij verteld had over haar miraculeus uit de trein gehaald worden, op het laatste moment, uit die laatste trein. In Westerbork. Mijn moeder noemde dat “door het oog van de naald” gaan.

Uit dat “wonder” en mijn moeders levenslust ben ik geboren.

 

Rosanne is zijn kleindochter. Zij noemt zich zelf een optimist. Ik noem mijzelf een levenskunstenaar.

 

Hij blijkt een boek geschreven te hebben samen met zijn vrouw: Ellis en Jenny Hertzberger “Door de holocaust verbonden”. Ze troffen elkaar in Westerbork. Overleefden, apart, vele kampen. Liefde kwam, zag en overwon. Ze begonnen opnieuw met leven, het leven te kiezen , in liefde, samen. Belast en Bevrijd.

 

De 5 mei voordracht is een mooi eerbetoon.  Een oproep om" het leven , de levenskracht” door te geven, niet de belasting zwaarder te maken en verder met je mee dragen.

 

“Lay your burdens down”, is een belangrijk onderdeel van mijn persoonlijk innerlijk “schaduw- werk”.

In mijn film/documentaire " To Remember To Return”. Zie op deze website bij “Dealing with the aftermath of the holocaust”,  zijn mijn film, achtergrond interviews en kunstboek te vinden.

Het wordt tijd dat ik mijn vervolg schrijf van dit eeuwig durend innerlijk bevrijdingswerk.

Ik hoop daar nog genoeg  "Vrije-tijd" voor te krijgen!

december 2018

 

Het is winter. De natuur dooft uit.

Wordt dof.

Blad valt af.

 

Of

blijft

dor en droog en dood

aan stengels bungelen.

 

Met een vleugje groen en onverwoestbaar gras.

De bloemen verschieten,

pronken en blijven

vol en vrij

diep roze en vaal grijs.

 

Zo komen we de winter door

 

oud en wijs

van vreugde en verdriet

om niet.

Juli 2018

 

Met de rode beuk als vlammend voorbeeld ontstond deze zomerpracht.

Ik had nog wel een bosje welriekende lathyrus, paars, roze wit dansend voor mijn geest.

 

Verder zocht ik stilte, vloeiende eeuwig durende beweging, ademend in de warme volheid, een laten komen wat komt.

 

 

Uit god en godin, van Leo Vroman:

“alle verandering is een feest

van sterven en met smaak vergeten,

zijn is het voorspel van geweest

rijm daar eens op? zei God"

Ergens

 

Dolend door de zandzee van het leven

gloeiend. kreun ik vaak een jammerklacht.

Ergens echter weet ik, haast vergeten,

bloeien tuinen, schaduwrijke pracht.

 

Ergens echter in mijn verste dromen

weet ik dat een rustplaats op mij wacht.

Waar de ziel tenslotte thuis kan komen.

Waar ze wachten: sluimer, sterren, nacht.

 

Herman Hesse

Verwelkt blad

 

Elke bloesem wil tot vrucht

Elke morgen wil avond worden,

Niets eeuwig bestaat op aarde

dan de verandering, het verwaaien.

 

Ook de mooiste zomer wil

ooit eens herfst en verwelking ervaren.

Houd, jij blad, je geduldig stil

wanneer de wind je wil ontvoeren.

 

Speel je spel en verzet je niet

Laat het stil gebeuren

Laat door de wind, die je breekt,

je naar huis toe waaien.

 

Herman Hesse

Het is schaduwrijk en stil, in mijn hutje
in het bos. Vandaag 12 juni 2017

 

De vogels zingen, rozen bloeien.

De vergankelijkheid streelt me zacht.

 

Ik heb nog twee volle weken
hier in Oisterwijk.

Dit is de Stilte voor de Storm.

 

"We zijn maar als de blaren in de wind,

ritselend langs de zoom van oude wouden

en alles is onzeker, en hoe zouden

wij weten wat alleen de wind weet, kind ???”

 

Dicht Adriaan Roland Holst in Zwervers Liefde.

 

Dit liet ik verschijnen, dansend in het

smaragd groene, parelende licht
dat mij omhult. Vervuld.

 

Al spiralend, slingerend, vrij stromend reis ik door Tijd en Ruimte heen.

 

In gebed.

Moge de zachte krachten sterker worden.

 

Mooi Oud in Amersfoort

 

Een kleine Amersfoortse kei,

met fraai gekerfd gezicht

lachte mij toe vandaag, 27 juli 2016

op een zandpad in het bos van Klein-Zwitserland.

 

Nu droomt die steen

mooie dromen in Almere

rustend op een keramische vloer tegel van Italiaanse makelij

opzicht bij mij.

 

Het wordt me duidelijk: ik verlang naar droge, stevige en licht-

gevende grond. Betrouwbare, taaie ondergrond.

Waar ik mooi oud kan worden. Kan stranden en landen.

Waar elders in Nederland kan dat

op een steeds lager-wordende delta van klei en zinkend polderland,

met maar een beetje hogerliggend gestrand zand?

 

Ik wandel met een Amersfoortse kennis en met hond

'een blokje' , in het rond. Op 'de berg'.

Langs oude voorbije tijden: langs een grafheuvel, een watertoren en het Belgenmonument.

En langs het verlaten Lichtenberg gebouw.

Dat kijkt ons aan als een dood karkas in het gras.

 

 

Op het hoogste punt op de Amersfoortse Berg stond ooit een galg.

Er is geen spoor meer van te vinden. Het oude bos is er nog steeds,
nu aangenaam groen. Met hier en daar wat zand

met vrij liggende boomwortels van bomen

en waterpoeltjes en zijn de heuvelige ruggen,

overgebleven uit de ijstijd, nog goed te zien.

Ik zie steentjes, gruis. Is het van het ooit afgegraven grind?

Er ligt een zwerfkei die ik zomaar vind.

Een kleine kei, vol geleefd leven.

 

Oh wat ben ik blij. Dat ik aan de voet van deze berg midden in dit

Grote Groene Hart van Nederland kom wonen.

Hier, op oude grond.

Hier, juist hier, zie ik mijzelf, met mijzelf, zelfs zonder hond of

kennis, in de toekomst nog vaak dwalen.

Hier kan ik de Eeuwigheid ervaren.

 

Als een mooie kleine zwerfkei komen hier al mijn inkervingen vrij.

Groeven, rimpels, sporen, plooien, pukkels, butsen,

Vlekken, oneffenheden. aaien, sproeten, spatten, bulten.

De krassen op mijn ziel.

Mijn ware gezicht.

 

Hier ben ik op mijn plek.

Kan ik verstillen en stralen.

 

 

 

'Kleine Amersfoortse kei'